Što ti više nešto radimo, izgleda da sve
manje vjeruješ da to uopšte radimo.
Jozef Mengele
Kada je Entoni Gidens definisao tri glavne odlike modernih država-nacija prenebregnuo je ključnu činjenicu. Trijadi značajki koju sačinjavaju suverenitet, državljanstvo i nacionalizam nedostaje brodelovska podzemna, a opet tako očigledna pokretačka snaga. Naravno, u pitanju je populacija.
Državljanstvo ne postoji bez državljana, nacionalizam ne postoji bez onih koji baštine nacionalnu (samo)svijest, a suverenitet ne može postojati bez onih koji će suverenost osjećati. Profesor univerziteta u Pragu Miroslav Hraha daje sjajnu opservaciju kada pokušava da definiše naciju: ,,Nacija je kombinacija objektivnih faktora (da nas drugi prepoznaju kao naciju) i subjektivnih faktora (da mi sami sebe prepoznajemo kao naciju)“.
Isto se može primijeniti i na suverenitet, te ćemo tim tragom doći ponovo posredno do zaključka da je populacija conditio sine qua non prethodnog razmatranja. Napravimo li korak dalje, ako je populacija ključni konstituent (čak i onaj koji prethodi ostalima, arhikonstituent) moderne-države nacije, nužno ulazimo u sferu politike.
Populacija kao deo politike
Nakon što smo nepogrješivo svrstali populaciju u domen politike, moramo konstatovati da se paradigma učešća iste u politici znatno promijenila. U srednjem vijeku, dobu nesputanog feudalizma i nerazvijenosti ljudske svijesti o prostoru (prirodno, usljed nedostatka sredstava za komunikaciju), populacija je bila isključivo antička, aristotelovska parusia, odnosno puka prisutnost, društvena činjenica (ne u dirkemovskom smislu) čiji značaj nije sagledan na pravi način ni iz pravog ugla. Nakon svanuća reformacije, dolazimo do osamnaestog vijeka i buktanja kolonijalnih pretenzija (iako kolonije postoje davno prije toga).
Osamnaesti vijek predstavlja doba carstva i apsolutni monarsi su počeli da utvrđuju značaj populacije kao faktora u sticanju moći. Zanemarimo li na trenutak tiraniju monarha i pseudoduhovite rabljene butade o kolačima mjesto kruha, viđećemo sav protopragmatizam tadašnjih međunarodnih odnosa.
Džozef Naj u kapitalnom naučnom radu ,,Soft Power“ eksplicira značaj populacije u osamnaestom vijeku: ,,Populacija je bila kritičan resurs u sticanju moći zato što je obezbjeđivala bazu za oporezivanje i regrutaciju pješadije“. Dunque, veoma svrsishodno bilo je razmišljanje tadašnjih monarha.
Uzimati od građana novac u vidu poreza kojim će finansirati slanje istih građana u osvajačke pohode. Rezultati su bili očigledni. Mnogo mladića spremnih za rat u kombinaciji sa snažnim pomorskim geopolitičkim utemeljenjem lansirali su Veliku Britaniju u nebo i učinili je najvećim kolonizatorom u istoriji. Treba li samo pominjati britansku kolonizaciju američkog tla kada su društveni marginalci (kriminalci svih vrsta) oformili prvu koloniju Roanoki i posadili korijene za buduće naraštaje onog stanovništva koje će kasnije igrom istorijskog slučaja postati SAD.
Konačno, devetnaesti i dvadeseti vijek potpuno izvrću shvatanje populacije, stvaraju i sprovode koncept lebensraum-a, životnog prostora. Iako se pomenuti koncept načelno vezuje za nacističku Njemačku, on može biti shvaćen i na manje radikalan način.
Biologistička koncepcija Fridriha Racela o društvu kao organizmu koji neprestano raste i razvija se, nužno uslovljava širenje prostora koji taj organizam zauzima. Bez upliva apstrakcije, samo činjenicom pozitivnog prirodnog priraštaja i raznih maltusijanskih projekcija možemo opravdati težnje prenaseljenih zemalja da se šire. Biološka potreba narastajuće populacije je hrana, tako da se prostor potencijalne obradive zemlje i one pogodne za ekstenzivno stočarstvo mora povećavati. U prethodno rečenom neki lucidni teoretičari nalaze razlog za izbijanje Prvog svjetskog rata.
Naime, kada je Britanija uvela trgovinske sankcije Njemačkoj te ova nije mogla dobavljati deficitarne namirnice sa prostora Afrike, morale su se tražiti mogućnosti za alternativne ,,puteve svile”. Jedno od očiglednijih, nikad uspješno, je da se zemlja širi prema Rusiji.
Ostatak povijesti je krvavo poznat. Dakle, uzrok rata je indirektno bila populacija i njezine potrebe. Ne ulazeći u razmtranje Lakanove trijade potreba/zahtjev/želja smijemo reći da su usljed potrebe ljudi na zahtjev odgovorili željom. Napustimo li obzor prvog nedžentlmenskog rata u istoriji (pojam Agneš Heler) moramo doći do Drugog svjetskog rata i naprasnog izvrtanja značenja pojma lebensraum. Zahvalnost takvoj situaciji intelektualno dugujemo između ostalog i Karlu Haushoferu koji je predmetni pojam shvatao kao borbu rasa za životni prostor. Rozenbergovska ideja Arijanaca našla je utemeljenje u takvim shvatanjima da pobije milione pripadnika ,,Drugih” rasa ne bi li sebi pružila priliku za nesmetano likovanje nad Geteovim odrom.
Počevši od Drugog svjetskog rata populacija se shvata isključivo kao resurs u negativnom smislu o čemu svjedoče brojni sukobi i ratovi, masovni mediji zaduženi za agitaciju, apatija pojedinca u odnosu na gorljivo učestvovanje u masovnim orgijama i, konačno, suprematiju instinkta naspram racionalnog mišljenja.
Matrica je do dana današnjeg ostala potpuno ista samo sa mnogo manje žrtava nego zloglasni nacistički period. Možda je upravo populacijska shema nagnala Hantingtona da napiše pamfletsku knjigu Sukob civilizacija, sumorno pre(d)viđanje o sukobima različitih obrazaca ponašanja i kultura u kojemu svaki trag idealizma biva smrvljen pred intimnim razočaranjem jednoga od dvojice najvećih konzervativaca u svijetu liberalnih mislilaca. Isti se, uprkos svojoj prikrivenoj privrženosti drugim intelektualnim horizontima, ne usuđuje da kaže čak ni mali djelić istine: sukobi civilizacija postoje isključivo zbog vlasti i imanentne mobilizacije populacije, a jedan od velikih inicijatora mikro civilizacijskih sukoba bijahu upravo administracije kojima je Hantington pripadao. Nakon nekih stvari nema kajanja. Ima samo pisanja petparačke kvaziliberalne literature.
Sagledavajući prethodno sa distance, usudiću se da potvrdim iskaz pokojne Svetlane Levašove kako je otac Hitlera bio Rokfeler, i bukvalno i preneseno. Sinhronicitet je u istoriji neminovan. Vratimo li se na kolosjek akademskog naučnog razmatranja, moramo uočiti sličnost koncepta sukoba civilizacija sa onim što još uvijek tako snažno potresa Evropu.
Naravno, riječ je o izbjegličkoj krizi. Ponovo imamo upliv populacije u međunarodne odnose. Žižek najbolje karakteriše tu situaciju kada kaže: ,,U Evropu je ušlo toliko mnogo ljudi za kratko vrijeme, da su se Evropljani prepali od ugrožavanja njihove hrišćanske utopije”. Sarkastičnom intonacijom Žižek potvrđuje svu inerciju Evrope naspram Drugog i drugačijeg.
Na kraju, ta inercija dovešće i do samoubistva kolektivnog evropskog identiteta, ako je takav ikad i postojao. Nad odrom istog sigurno će stajati bradati džihadisti sa ruskim kalašnjikovima, kubanskim cigarama i sjevernokorejskim šeširićima od slame zajedno pjevajući zadnji stav Devete.
Uskoro ćemo ti svi zajedno čestitati još jedan rođendan, naša interstelarna ljepotice.
 moderne-države nacije, nužno ulazimo u sferu politike.){kind=link}